خطبه غدير با ترجمه

بخش اول: حمد و ثناي الهي اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذي عَلا في تَوَحُّدِهِ وَ دَنا في تَفَرُّدِهِ وَجَلَّ في سُلْطانِهِ وَعَظُمَ في اَرْكانِهِ، وَاَحاطَ بِكُلِّ شَيءٍ عِلْماً وَ هُوَ في مَكانِهِ وَ قَهَرَ جَميعَ الْخَلْقِ بِقُدْرَتِهِ وَ بُرْهانِهِ،
حَميداً لَمْ يَزَلْ، مَحْموداً لايَزالُ (وَ مَجيداً لايَزولُ، وَمُبْدِئاً وَمُعيداً وَ كُلُّ أَمْرٍ إِلَيْهِ يَعُودُ).
بارِئُ الْمَسْمُوكاتِ وَداحِي الْمَدْحُوّاتِ وَجَبّارُ الْأَرَضينَ وَ السّماواتِ، قُدُّوسٌ سُبُّوحٌ، رَبُّ الْمَلائكَةِ وَالرُّوحِ، مُتَفَضِّلٌ عَلي جَميعِ مَنْ بَرَأَهُ، مُتَطَوِّلٌ عَلي جَميعِ مَنْ أَنْشَأَهُ...  

احمد بن حنبل در ربیع الاول سال 164 هجری قمری در بغداد متولد شد. او صاحب یکی از مذاهب چهارگانه اهل سنت است و به امام محدثین شهرت دارد. وی از بغداد به کوفه و بصره و مکه و مدینه و یمن و شام رفت و از علمای آن بلاد حدیث آموخت، سپس به بغداد مراجعت کرد. احمد بن حنبل از اصحاب خاص امام شافعی بود و هنگامی که شافعی خواست از بغداد به مصر برود، گفت:«کسی باتقواتر و فقیه‌تر از احمد ابن حنبل در بغداد نیست.»

محمد بن اسماعیل بخاری و مسلم بن حجاج نیشابوری، نویسندگان کتاب‌های «صحیح بخاری» و «صحیح مسلم»، از شاگردان او بوده و از او حدیث نقل کرده اند. احمد در سال 241 هجری در 78 سالگی در بغداد وفات یافت. « کتاب لاشربه الصغیر »، « کتاب العلل »، « کتاب التفسیر »، « کتاب الایمان » و « کتاب مناقب علی بن ابی طالب » از کتاب‌های اوست.

منابع:
لغت نامه دهخدا.